بی اختیار سوار ماشین شدم نمی دونستم کجا می رم اما.........

اما انگاریه کسی صدام می کرد، صدایی که خیلی برام آشنا بود ولی هر چی فکر کردم نشناختمش

نمی دونم چرا ولی به صداش اعتماد کردم و رفتم دنبالش.

حال و هوای خاصی داشتم که یه دفعه به خودم اومدم و دیدم که جلوی مسجد جمکرانم.

از ماشین پیاده شدم و رفتم سمت درب ورودی اما جلوی در پاهام سست شد و نشستم

خودم می دونستم که لیاقت ورود ندارم اما توی همین افکار بودم که ..........

قوتی به زانوهام اومد انگار یکی از پشت سر کمکم می کرد از جام بلندشم

 سلام دادم و وارد شدم .

خیلی شلوغ بود مردم از همه جای ایران اومده بودن هر کسی توی حال خودش بود دنبال حاجت خودش و اونایی که التماس دعا داشتند بود واصلا به دیگران توجه نمی کرد.

 توی همین افکار بودم که خودم رو داخل مسجد پیدا کردم

هنوزم سر در گم بودم با همون سر در گمی دو رکعت نماز امام زمان (عج) خوندم و کمی آروم شدم

کم کم داشتم خودم رو پیدا می کردم

همون جا بود که امیدوار شدم که هر چند گنهکار ولی اگه کوچکترین اعتقادی ته ته قلبت باشه همیشه یکی هست که تو رو از یادش نبره

این اولین تجربم بود و هیچ وقت یادم نمیره برای همینم صبحا که از خواب بیدار میشم ناخداگاه میگم:

        السلام علیک یا ابا صالح المهدی(عج)

اونوقته که احساس می کنم ..............

به یاد یکی از رفقام که دیگه پیشم نیست و همیشه منتظره یه دعای خیره

التماس دعا