بسم رب دوست

اونقدر به رفاقت و دوستیمون مطمئن بودم که حتی یک لحظه فکر.......

اونقدر به خودم و خودت امید داشتم که .....

ولی نمی دونستم و شاید بهتر بگم نخواستم حتی لحظه ای دوری رو تجربه کنم

رفاقت با تو اونقدر برام دلچسب بود که می تونستم تو رو جزئی از خانوادم ببینم و این بهترین حسی بود که لحظات تنهاییک رو باهاش پر می کردم.

ولی حالا با تمام این چیزهایی که اتفاق افتاده و دوری که نمی دونم برای چی بینمون فاصله انداخته اونقدر خودم رو تنها می بینم که ......

آره با تو  هستم ای کسی که اسم خودت رو رفیق می گذاری و نارفیقی می کنی

آره با خود تو هستم که ادعای مرام و معرفتت میشه ولی تمام این حرفها رو زیر پات می گذاری و له می کنی

آره منظورم خود توست که چند وقیه حتی به کامنت های توی وبلاگت سر نزدی ببینی که اصلا چه خبره و کی اومده

آره تویی که شاید از 24 ساعت شبانه روز 20 ساعتش رو با یاد تو سر می کردم و ....

ولی حالا که دارم این متن رو می نویسم حتی آمار درستی از اوضاعت ندارم

اما هنوز به این امید دارم که یه رفیقی دارم که هر جا باشه جاش توی قلبم هست و هر وقت از راه برسه خونه دلم رو براش آب و جارو می کنم و امید دارم که برگرده

فقط یه خبر کوچیک از اوضاعت حالم رو متحول می کنه و ...

به کجا چنین شتابان....