فکر کنم یک ماهی بود که موقعیتش برام پیش نیومده بود تا سری به مسحد جمکران بزنم

از صبح چند جا کار داشتم و چون کمی سرم شلوغ بود صبحانه و ناهار رو بیخیال شدم

داشتم میومدم سمت خونه که تلفنم زنگ خورد و.....

داداش مهدی بود. گفتم کجایی؟؟؟؟؟

گفت: سرکوچه، تو کجایی؟؟؟

گفتم: سرچهارراه. وایسا کارت دارم

گفت: بیا سر ایستگاه

تا رسیدم دیدم اتوبوس علی دانش وایساده و مردم هم دارن سوار میشن، مهدی نشست توی ماشین و گفت پایه ای یانه ؟؟؟

منظورش رو نفهمیدم و گفتم پایه چی؟؟؟

گفت: بابا خیلی کج شدی. جمکران رو میگم

گفتم: آره چرا پایه نباشم و راه افتادم و یه تماس با رفقا گرفتم و دو نفر دیگه هم پیدا کردم و توی مسیر سوارشون کردم و زدم به .......

وقتی وارد قم شدم حال دیگه داشتم، انگاری سرحال اومدم. وقتی رسیدم به بلوار امام زمان^(عج)  و روبروی حرم قرار گرفتم بی اختیار یاد جمع رفقا افتادم و شروع کردم

یا امام زمان^(عج)  عاشق رویت منم و .........

واقعا یادش بخیر رفقایی که بین ما بودن و رفتن و کسایی که هنوز هستن

اما این بار با تمام دفعات قبل فرق می کرد، انگاری قرار شده خبری باشه

نمی دونم شاید اشتباه می کنم و فقط حس دوری باشه ولی خدا کنه که خبری بشه و .....

آخه این دفعه اصلا توی حالم نبودم و هنوز هم نیستم

اصلا متوجه نبودم که کجا میرم و چطوری اعمال رو انجام میدم، انگاری یکی داشت حلم میداد و بهم خط میداد.

نمی دونم حسی که دارم چطور تعریفش کنم و بگم، ولی اونقدر حالم خراب بود که نتونستم پشت فرمون بشینم و حتی صبر نداشتم تا این حس رو نگهدارم تا منزل و تمام این حرفا رو توی جاده نوشتم و آماده کردم تا وقتی رسیدم خونه سریع بذارم توی وبلاگ و .....

پ ن.

1.     خدایا می دونم گناهکارم ولی هنوز امید دارم

2.     رفقا برام دعا کنین که خیلی حالم بده و گرفته هستم

التماس دعا

یا محمد و علی