سلام

بازم روزگاری در به دری فشار آورد روی شونه هام و یه جورایی مجبور شدم به نوشتن و ....

نمی دونم چه طور و چه جوری ولی انگار این رفاقتام داره کم کم برام به مصیبت تبدیل میشه

رفاقت که نه یه جورایی نارفیقان دارن از پشت خنجر می زنن

از زمانی که خودم رو شناختم و فهمیدم کی هستم یه جورایی برای کسی که به عنوان رفیق خطابش می کردم احترام مخصوصی قائل می شدم

از خیلی از رفقا چوب خوردم اونم برای حرفایی مثل کم آوردن و آدم فروشی و خیلی چیزای دیگه ولی....

ولی حیف که از اون رفقا فقط 4-5 تا باقی موندن

همونایی که صمیمی هستن و هنوز بعد از گشت سالها با هم ارتباط داریم حتی به اندازه یه تماس کوچیک.

توی رفقای جدید هم که نگو هر وقت کار دارن باهات تماس می گیرن

خیلی دوست داشتم کسی که توی فکرم هست و چند وقتیه دارم با اسمش کلنجار میرم خودش بیاد و تمام حرفایی که داره توی سرم می چرخه درست یا نادرست بودنش رو برام ثابت کنه

بگه چی شد و اصلا چرا این کار رو با ما کرد

بیاد و مثل یه مرد بشینه با هم صحبت کنیم، ولی حیف که اراده این کار رو نداره....

حیف که ........

نمی دونم اونقدر به هم ریختم که نمی دونم چی می گم یا می نویسم

ولی می دونم این تنها راه آروم شدنم هست

حالا بعد از این حرف از همه شما رفقا و دوستان کمک می خوام

کمک می خوام تا یه جورایی از شر این همه فکر الکی خلاص بشم و بتونم به گذشته خودم برگردم

                                          التماس دعا

                                 یا محمد و علی