سلام

بازم مثل همیشه در به در رفقا هستیم

توی این روزا معمولا همه شادن ذلیلشم تولد یگانه دخت نبی مکرم اسلام حضرت زهرا(س) است

اما از اونجایی که من در به در از آدمیزاد به دورم بازم دلم تنگ شده

یه جورایی مثل این بچه کوچیکا نشسته و داره بهونه میگیره

جاتون خالی یکی دو ساعت پیش رفته بودیم حضرت عبدالعظیم با دو تا از رفقا بودیم

از حرم که داشتم میومدم بیرون انگار داشتن جونم رو میگرفتن یه بغزی توی گلوم بود که نمی دونستم از کجا یه هویی پیداش شد

آره یه جور دل تنگی !!!!!!!!!

یا بهتر بگم سوختن دل برای خودم

توی این فکرا بودم که داداش محمد اومد و گفت چی شده

توی فکرم این بود:

ماها که توی شهرامون حرم ائمه نیست یه حسرت خاصی داریم

همیشه توی ذهنم این می چرخه اگه یه  روزی امام رضا قابل بدونه برم مشهد زندگی کنم همیشه و همیشه میرم یه گوشه از حرمش پاتوق می کنم و به تمام روزایی که بدون دیدن حرمش برام گذشته فکر می کنم

یه مدت خیلی توی این افکار بودم تا اینکه به نتیجش رسیدم

دیدم هر کسی که به امام رضا نزدیک تره کمتر بهش سر میزنه

اما اونایی که ازش دورن همیشه با یه حسرت منتظرن

منتظر روزی که قسمت بهشون بگه آقا دعوتشون کرده و مجوز عبور بهشون داده

توی این روزا خیلی هارو آقا دعوت کرده ولی یه چیزی توی دلم هست که من از این حسرت لذت می برم

روز قیامت که بشه به آقا میگم آقا جون من همون بنده گنه کاری هستم که همیشه دنبال و منتظر بود تا دعوتش کنی همیشه با این حسرت زندگی کردم حالا این حسرت کمکم می کنه تا کمی از گناهام بخشیده بشه

راستی آخر حرفام میلاد دخت نبی مکرم اسلام حضرت فاطمه زهرا (س) رو به همه عاشقان تبریک میگم

مثل همیشه التماس دعا