برای اولین بار می خوام از حسن بگم

اولین باری که با وبلاگش آشنا شدم و واردش شدم یه حس غریبی داشتم، نمی شناختمش ولی انگار خیلی بهم نزدیک بود.

چند باری براش پیام گذاشتم و IDش رو ADD کردم

یک بار به طور کاملا اتفاقی تونستم باهاش چند دقیقه ای CHAT کنم، اونجا بود که فهمیدم فرد عجیبیه      

13/10/1385

چهل روز گذشت......  چهل روز بی حسن.....

توی این چهل روز و مخصوصاً وقتایی که به حسن نزدیک تر هستم خیلی بهش فکر می کنم

حسن کی بود............

چی می خواست ........

راهش چی بود و به کجا داشت می رفت......؟؟؟

خوب یادمه وقتی برای مراسم هفتمش وارد حیاط مسجد شدم صاحبان عزا توی یک صف ایستاده  بودن و در صدر این صف پدر بزرگوارش.

خیلی آرام و متین و استوار مثل یک کوه ایستاده بود و از مهمانان پسرش تشکر می کرد

وارد صحن مسجد که شدم یه عکس بالای محفل خودنمایی می کرد

یه چهره آروم و بشاش، یه جورایی به همه دلگرمی و آرامش می داد و توی خودش فریاد می زد که جام خوبه و اصلاً نگران من نباشید

اونجا بود که معنای واقعی این جمله رو حس کردم....

روزی که به دنیا می آیی همه خوشحالند و تو گریان، کاری کن که وقت مرگ تو خوشحال باشی و دیگران گریان.

حسن واقعاً این طور بود و با آرامش خودش دیگران رو هم آرام می کرد

اما مراسم چهلمش این طور نبود

همه چیز مثل قبل بود ولی چهره حسن تغییر کرده بود

انگار یه بغض توی گلوش گیر کرده بود و قطرات اشک توی چشماش

داشت فریاد می زد

یا حسین^(ع)

یا غریب کربلا زینب^(س)

به قول خودش

کفش که تنگ میشه       می برنش کفاشی

لباس که تنگ بشه         چندتا تیکه بهش اضافه می کنن

اما امان از وقتی که دل تنگ بشه ...........

چارش فقط یه جاست

بین الحرمین

یا محمد و علی