خیلی وقت بود که منتظر بود، انگاری یه چیز گم کرده بود و داشت سعی می کرد قبل دیر شدن بهش برسه

و بالاخره هم دیر یا زود رسید

انگار به ابتدای یه اتوبان رسیده بود و می خواست تا انتهاش هر جایی که بود بره

مثل همیشه و از سر عادت بسم الله گفت و با یه یا علی راه افتاد و توی راه همش زیر لب زمرمه داشت که خدایا کمک کن تا انتهاش باهات باشم و از راهت دور نشم

ولی ای کاش می شد...

وقتی به تمام اتفاقاتی که توی همین یکسال نگاه می کرد و تمام فتارها و کاراش یادش میومد از کردش پشیمون می شد و بعد از این پشیمونی چیزی هم توی کوله بارش پیدا نمی کرد تا به اون متکی بشه و ....

حالا هم توی این نیمه ماه رمضون چیزی نداره جز همین کاسه گدایی که از بچگی دنبالش بوده و فقط و فقط هم در همین خونه دست دراز کرده

و تنها چیزی که به داره اینه که خدایا به خود بیش از تو می بالم که ...

من خالقی چون تو دارم و تو خالقی چون خود نداری

پ.ن

سلام

1. خودم هم نمی دونم چی گفتم
2. پیشاپیش ولادت با سعادت امام حسن (ع) رو به همه دوستان و شیعیان تبریک می گم
3. لیاقتمون از این ماه هم همین بود که فقط ظاهری بنده خوبی باشیم

                                                                            یا محمد و علی

                                                                              التماس دعا